Prawosławny Dekanat Lubiński

Duet braci Dudra – ks. Andrzeja i Stefana, zajmujący się głównie dziejami Prawosławia w Polsce zachodniej i północnej, oddał do rąk czytelnika kolejną książkę. Kontynuując rozpoczęty przed rokiem cykl omawiania historii poszczególnych dekanatów Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej (w „Wiadomościach PAKP” 2004, nr 10 zostało opublikowane omówienie ich pracy pt. „Prawosławny Dekanat Zielonogórski. 1958-2003”) tym razem prezentują dzieje dekanatu lubińskiego.

Dekanat lubiński jest najmłodszym ze wszystkich dekanatów Diecezji Wrocławko-Szczecińskiej. Został powołany do życia zaledwie pięć lat temu (w 2000 r.) z wyodrębnienia ośmiu parafii z dekanatu wrocławskiego. Jego dzieje autorzy zaczynają opisywać od lat bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej, od utworzenia w 1946 r. administratury dla parafii prawosławnych na ziemiach odzyskanych, następnie przekształconej w Diecezję ziem odzyskanych. Po tym przechodzą do, siłą rzeczy dosyć skrótowego, omówienia procesów następujących na terenie nowo powstałej diecezji wraz z przeprowadzeniem akcji „Wisła”. W jej wyniku wielu prawosławnych znalazło się na tzw. ziemiach odzyskanych, dzięki czemu – choć w niezwykle trudnych warunkach – mogły zostać położone podwaliny pod powstające jedna za drugą parafie. Ile trudu to kosztowało można przeczytać na łamach omawianej pracy.

Książka, poza wprowadzeniem, składa się z dziesięciu rozdziałów. W dziewięciu z nich, językiem komunikatywnym i przystępnym, kolejno omawiane są dzieje poszczególnych parafii, od powstałych już w drugiej połowie lat 40-tych na erygowanej w 2002 r. parafii w Zgorzelcu kończąc. „Rodzynkiem” w tym gronie jest zaprezentowany osobno Dom Opieki św. Archidiakona Stefana w Cieplicach – ewenement nie tylko na skalę diecezji, ale i całego kraju. Rozdziały te urozmaicają wyjątkowo liczne fotografie, prezentujące ważne wydarzenia z historii tej czy innej parafii. Dodatkowy wybór zdjęć znajduje się również w końcu pracy. Poprzedza go jedynie wykaz parafii i duchowieństwa dekanatu lubińskiego w latach 1947-2004. Pracę zamyka obszerna bibliografia.

Wyrażając wyrazy uznania za dotychczasowy trud autorów, pozostaje żywić nadzieję, iż również w przyszłości nie zabraknie im wytrwałości i zapału w dalszym prezentowaniu kolejnych kart z historii i życia wiernych Kościoła prawosławnego w diasporze.

Jarosław Charkiewicz

RECENZJĘ NINIEJSZĄ OPUBLIKOWANO PIERWOTNIE W „WIADOMOŚCIACH POLSKIEGO AUTOKEFALICZNEGO KOŚCIOŁA PRAWOSŁAWNEGO” 2005, NR 6.